De tentoonstelling Permanent Repetition in Arti et Amicitiae komt voort uit de filosofie van TAOP en spitst zich toe op een botsing tussen het werk van twee generatiegenoten en tegenpolen: Jonathan Lasker (1948, Jersey City, New Jersey, USA) en Rudy Klomp (1941, Enschede, NL). Daarnaast wordt werk getoond van kunstenaars uit de TAOP-groep en van gastkunstenaars. In de tentoonstelling zal de clash tussen rationeel gemaakt en intuïtief tot stand gekomen werk vragen oproepen, wellicht een controverse veroorzaken, maar bovenal alle vormen uitspelen die abstracte kunst kan aannemen.
Postmodernist Jonathan Lasker maakt zijn schilderijen door intuïtieve ‘mark’ schetsen letterlijk uit te vergroten op doek. In zijn werk voert het contrast tussen grafische ritmiek en meer intuïtieve, dik opgebrachte verfkronkels de boventoon. Door het op schaal kopiëren en uitvergroten van zijn schetsen maakt Lasker het onderbewuste bewust. In verschillende stappen neemt hij een grote afstand tot het persoonlijke. Lasker is sinds de jaren 70, dwars door alle stromingen heen, zijn methode onverstoorbaar en succesvol blijven volhouden. Zijn werk is getoond in alle grote musea van de wereld.
Rudy Klomp daarentegen heeft met zijn controversiële denkwijze altijd moeten vechten in de vaak starre kunstwereld. Voor zijn werk muntte hij de term Pararealisme, waarmee hij een universum aangeeft waarin hij het adagium Leven = Kunst vorm kan geven. Zijn gereedschap is de intuïtie en zijn schilderijen komen voort uit een verscheidenheid aan invalshoeken die door hem als rebusachtig wordt omschreven. Hij leunt aan tegen outsider kunstenaars, maar voegt daar zijn helderziende bewustzijn aan toe: Art Brut uit Kosmos…. Klomp leeft in het ‘memenveld’ waarin ontmoetingen dwars door tijd en ruimte heen kunnen ontstaan.
Decennialang werd Rudy Klomp als een idioot beschouwd, maar juist nu toont de wetenschap het existeren aan van fenomenen die Klomp als inspiratie neemt. Zelf verwijst hij onder andere naar theoretisch fysicus Erik Verlinde die recent ontdekte dat de ruimte niet leeg is, maar: ‘… de kosmos in een soort droomachtige toestand verkeert waarin deeltjes informatie doorgeven.’
Als ‘voorlopers’ dragen Lasker en Klomp bij aan de discussie over abstracte kunst die TAOP op gang wil brengen. Waarom nog abstract werken in een tijd waarin sociale media en internet ons leven bepalen en ons toegang bieden tot alle gruwelijkheid en schoonheid in de wereld? Wat kun je met die abstractie over de wereld vertellen? En moet dat überhaupt?
Raymond Cuijpers, Amsterdam juni 2017
29 SEPTEMBER | 20.00 – 20.30 uur
The rules are simple: play!
In an instant composing game with TAOP member Marie van Vollenhoven and
her in-disciplinary team you will explore the logics of harmony.
After making an abstract digital composition, a dancer, a storyteller, a
visual performer and piano player will improvise to each other and to
your unique piece of art._This performance is part of a two year eurigional art & science
research project. _
_In collaboration with computer-science/a.i. experts dr. Jerry Spanakis
and professor Gerhard Weiss of Maastricht University. _Marie van Vollenhoven – Visual Performer
Jesse Passenier – Piano improvisations
Language & performance – Nina Willems –
Jo-An Westerveld – Movement & performanceIN INFINITY PRODUCTIONS
& VIA ZUID Talent agency
