DEZE EXPOSITIE IS AFGELAST TOT NADERE ORDE
Het gebruik van acteurs en het destilleren van het verhaal van emotie is de gemeenschappelijke grond in de duopresentatie van Paul Koeleman en Hans van der Leeuw in ArtSpace, 19-27 maart.
Seriële fotografische ‘beweging die anders verloren zou gaan in de tijd’ is altijd een inspiratie geweest voor schilder Hans van der Leeuw (Amsterdam, 1959)
De opeenvolgende portretten van Van der Leeuw zijn geen op zichzelf staande portretten van een individu, maar bestuderen eerder het ritme van emotie. Het onderwerp staat niet in het middelpunt van de belangstelling maar speelt in plaats daarvan een rol. Door het filmische ‘tijd’ element te gebruiken, nodigt VdL de kijker uit om een actief deel van het portret te worden.
Emoties zijn duidelijk een terugkerend thema in het werk van Paul Koeleman (Amsterdam, 1955), hij roept ze op en wakkert ze aan, maskeert en overdrijft ze en hij speelt ermee. Door een theatraal gebruik van mimiek, beweging en gebaar waardoor het vaak lijkt alsof de geportretteerde een rol speelt binnen de context van zijn of haar eigen realiteit. In deze serie ‘Shame’ voegt het gebruik van glas, koper en tinfolie een nieuwe extra dimensie toe.
–
[ English version ]
Using actors and distilling the narrative of emotion is the common ground in the duo presentation of Paul Koeleman and Hans van der Leeuw in ArtSpace, 19-27 March.
Serial photographic ‘movement that would’ve otherwise been lost in time’ has always been an inspiration to painter Hans van der Leeuw (Amsterdam, 1959)
Van der Leeuw’s sequential portraits aren’t standalone portraits of an individual, but rather studies into the rhythm of emotion. The subject isn’t primarily the center of attention but instead plays a role. By using the cinematic ‘time’ element VdL invites the viewer to become an active part of the portrait.
Emotions are clearly a recurring theme in the work of Paul Koeleman (Amsterdam, 1955), he summons them and stirs them, masks and exaggerates them and plays with them. A theatrical use of mime, movement and gesture that often makes it seem as if the sitter plays a role within the context of his or her own reality. In this series ‘Shame’ the use of glass, copper, and tinfoil adds an extra dimension.