Met Milou Hermus raak ik makkelijk in gesprek over haar collectie. Het is robuust geconcentreerd rond een paar kunstenaars: Harry Boom, Ton Blommerde en haar eigen werk.
Als drie musketiers trokken ze vanaf de kunstacademie op en hoewel een ieder een eigen stijl en persoonlijkheid bezat, paste het als een puzzel. Na de dood van beide mannen is het werk, de kunst, die verbindt. Het roept herinneringen op en met het bekijken van de kunstwerken, blader je door iemands leven.
De collectie is (uiteraard) groter dan hier getoond en omvat werken van diverse kunstenaars, geruild, gekocht of geschonken, zoals bijvoorbeeld een werk van Moniek Toebosch.
Moniek en Milou kennen elkaar ook van de academie, ze waren maatjes. Zo was Moniek model voor de serie ‘geile meiden,’ die de Avenue op de cover heeft geplaatst en één van Milou’s ‘Belles Hollandaises,’ in een serie indringende vrouwenportretten uit 2008-2011.
Aan Moniek is als hommage in deze collectietentoonstelling een speciale wand gereserveerd.
Het werk van Harry Boom heeft zijn weg ondertussen in diverse musea gevonden.
Ton Blommerde is bekend van het Allende monument, dat sinds 1975 aan de Sloterplas staat. Hij was maatschappelijk geëngageerd en vond in de kunst een middel om zijn gevoelens neer te zetten en publiekelijk te maken. De Moniek van Milou hing in de Duif bij het afscheid van haar vriendin en recentelijk konden we achttien heren, door Milou uitgepakt in de Kunsthal zien.
Kortom: deze collectie van drie dode en een levende kunstenaar maakt duidelijk hoezeer kunst de tijd verslaat en tot het actuele leven blijft behoren.
Een krachtige collectie.
Harald Schole
december 2015