Onder haar werk op de schouw deze maand Margreet Kramer in gesprek met Renée Hartog.

“Margreet Kramer tornt aan de maat van het niemandsland, de buffer. Bij haarzelf maar ook bij anderen. De maat van de mens is de ware maat. Niet de grootsheid van de wereld. Ze verlegt de grenzen. Verder weg. Dichterbij. Pellen schrappen, schillen, zodat ze zo dicht mogelijk bij de anderen, de dingen en zichzelf komt. In die kwetsbaarheid kun je je zintuigen pas echt gebruiken. Contact hebben met anderen. Je bereikt de binnenkant, de kwetsbaarheid, de essentie. Het geheugen van je lichaam, dat zichzelf niet kan verloochenen. Het bloost, rilt, stamelt, wil aangeraakt worden en blijft ademhalen. In deze handelingen (her)ken je jezelf. Het lichaam heeft geobserveerd en onthouden. Alledaagse handelingen die we niet meer hoeven te leren, die voortkomen uit een reeks andere handelingen. Onnavolgbaar, onvermijdelijk. Een overhemd op blote huid. Handen die elkaar aanraken. Aardappelschillende handen. Ademhalen. Maar ook, lichamen ongevraagd dicht op elkaar, in een stad, in een tehuis, die met de dagelijkse handelingen proberen de anderen op afstand te houden. Het verbergen van de ogen, kleding die gelijkwaardig is aan de huid, zinloze rituelen”.

Tekst: Nell Donkers
Beeld: Video – still Symbols of Luck