De kunstenaar uitgelicht

Dick Simonis

29 apr 2022
17:00 uur

Op vrijdag 29 april gaat Renée Hartog in gesprek met kunstenaarslid Dick Simonis

Na de middelbare school volgde Dick Simonis een werktuigkundige opleiding en daarna de Gerrit Rietveld Academie beeldhouwen/experimentele werkgroep. Werd vormgever voor twee producties van multimediatheater Studio Scarabee: Fata Banana en Witstrip en raakte op slag verknocht aan theater/filmvormgeving. Hij ontwerpt en realiseert jaren achtereen voor diverse theatergroepen van Toneelgroep Centrum tot Oerisol en heeft De Balie in Amsterdam als regelmatige opdrachtgever voor reeksen kortlopende producties; van de 1 mei-viering tot Sociaal Debat en De Canon.

In zijn beeldende kunstenaarspraktijk startte hij al op de Rietveld met het fabriceren van kinetische objecten dankzij zijn technische opleiding, en in de loop der tijd komen daar steeds vaker installaties, kleine en grotere assemblages en grote werken-in-situ bij. Hij handhaafde zich in de Jordaan met atelier aan huis tot de binnenstaddrukte hem naar de strot vliegt. Nu woont hij op het Amsterdamse eiland IJburg en houdt hij atelier in Krommenie. Tot aan de opheffing was hij lid van BBK69 en aansluitend van de Nederlandse Kring van Beeldhouwers waarvan acht jaar als secretaris. In 2014 wordt hij ook kunstenaarslid van Arti omdat hij inmiddels de leeftijd heeft die aansluit bij de statuur van Arti.

Dick Simonis heeft in de maand mei een kunstwerk boven de schouw in de sociëteit hangen. Hierover schrijft hij het volgende.

Hoe verhoudt je je tot turbulente gebeurtenissen? Oorlogen in Jemen, Tigray en Oekraïne, een pandemie, volken die democratisch hun eigen dictator kiezen. Hoe sta je als kunstenaar tegenover deze werkelijkheid?

Je hebt je spreekbuis bij de hand; je pen, penselen, beitels. Schrijf je een protestsong? Boetseer je kanonnen, bommen of onttakelde lichamen? Schilder je een bloedbad, verbrande landschappen? Of kies je voor schoonheid als troost? Ik reageer secundair en filter emoties, ze worden toch wel zichtbaar. Woede lees je in de manier waarop een rietpen is gehanteerd, ergernis toont zich in de ruwe kanten van een ruimtelijk werk. Meestal kies ik ervoor de beschouwer te laten twijfelen aan waarneming en inzichten. Vaak is er dan het spel met de beschouwer. Kan ik haar prikkelen tot activiteit? Lukt het me om hem een inzicht te bieden? Kan het werk de focus verleggen, de gedachtenstroom afbuigen?
En zo staat er op de schouw een werk met een sensor die beweging registreert. Zodra iedereen in de sociëteit zit, is het werk bewegingloos. Hat werk beweegt met de mensen mee en die beweging is subtiel, maar verandering is wel zichtbaar voor de aandachtige beschouwer. En het vergt, zoals in de echte wereld, oplettendheid om de subtiele signalen te lezen die misschien grote veranderingen in gang zetten.

Dick Simonis, april 2022

Foto omslag: Object 1253, 3 m hoog, underlayment, International Land-art Maastricht 2019