In 1991 begon ik tijdens mijn opleiding aan de kunstacademie te tekenen met Siberisch krijt (geperst houtskool, gemaakt van houtskoolpoeder en bindmiddel) en dat doe ik nog altijd.
Het was liefde op het eerste gevoel.
Waar houtskool een teer en vluchtig karakter heeft, oogt en voelt Siberisch krijt weerbarstig, robuust en intens.
Eén krijtje en een vel papier volstaan om een eigen wereld te creëren.
Een stille, vredige wereld.
Rustig en evenwichtig.
Licht en zwaar tegelijk.
Introvert maar krachtig.
Aardedonker naast transparant.
Stoer maar aaibaar.
Ik duw, veeg en poets het krijt in het papier.
Laat ruimte voor licht, er ontstaat een huid.
De vorm is oer, zoekt haar grens en plek in een groter geheel.
De scherpe lijn moet worden bewaakt.
Het krijt vlekt, brokkelt en stuift.
De sporen die het achterlaat zijn onuitwisbaar.
Het beeld blijft helder en nodigt uit om naar binnen te gaan.
Een verbeelding van gedachten.
De tekening als zelfportret.
Het begin van een reis.